در قوانین مدنی و کیفری ایران نسبت به پرداخت نفقه تاکید بسیاری شده است تا از طریق آن،مردان مم به پرداخت حق و حقوق شرعی و قانونی همسر خود باشند اما در مواردی نیز به آنان اجازه داده شده است که از پرداخت آن خودداری کنند.
طبق ماده 1107 قانون مدنی،نفقه عبارت است از نیاز های متعارف و متناسب با وضعیت زن از قبیل مسکن، البسه،غذا،اثاث منزل و هزینه های درمانی و بهداشتی و هر آنچه به صورت عادی یا احتیاج لازمه زندگی وی باشد البته قانون میزان دقیقی برای نفقه مشخص نکرده بلکه نفقه را بر مبنای نیازهای متعارف و متناسب با وضعیت زن و منطبق با عرف زمان و مکان زندگی زوجین دانسته است.
مهمترین مورد برای ندادن نفقه به زن ماده 1108 قانون مدنی است که می گوید هرگاه زن بدون مانع مشروع از ادای وظایف زوجیت امتناع کند،مستحق نفقه نخواهد بود.
از جمله موارد تمکین،اقامت در اقامتگاه دایمی شوهر است یعنی زن برای دریافت نفقه باید در خانه شوهر زندگی کند؛مگر در یک مورد استثنا و آن اینکه در عقد ازدواج شرطی غیر از آن شده باشد که زن در منزل دیگری یا خانه دیگری زندگی کند.
اگر زن بدون دلیل موجه و بدون موافقت شوهر خانه را ترک کند و حتی در خانه پدر یا مادر خویش اقامت کند،مرد می تواند نفقه پرداخت نکند.
مورد دیگر،اام زن به حسن معاشرت با شوهر خویش است.زنی که بدون دلیل موجه از تمکین خودداری کند،ناشزه یعنی نافرمان و خاطی نامیده می شود و در این صورت علاوه بر اینکه مرد از دادن نفقه معاف خواهد بود،می تواند طلاق وی را نیز از دادگاه تقاضا کند.
سوء رفتار زن یا انتخاب شغلی مغایر با شئون اخلاقی و وظایف شویی و داشتن معاشران فاقد صلاحیت اخلاقی از دیگر موارد نشوز محسوب خواهد شد.
طبق ماده 1113 قانون مدنی،در عقد منقطع زن حق نفقه ندارد مگر اینکه شرط شده یا اینکه عقد مبنی بر آن جاری شده باشد.
نفقه تنها منحصر به زنی است که به عقد دائم درآمده است و در عقد یا ازدواج موقت زن مستخق نفقه نخواهد بود مگر اینکه در موقع عقد شرط شده باشد یا اینکه طرفین ابتدا با هم توافق کرده باشند.
نفقه ,زن ,عقد ,اینکه ,پرداخت ,شوهر ,شده باشد ,است که ,در عقد ,زن بدون ,مگر اینکه
درباره این سایت